Yolcu

Gözlerini kapadi. Ben de kapiya yöneldim. Gittigimi görmemek için gözlerini kapadigini düsündügüm saniyelerde, “Menekse!” diye seslendi. Dönüp baktigimda ona, “Ilkbaharda senin gibi mor çiçekler açacagim, söz veriyorum,” diye vaad etti bana. Sefkatle titredi kalbim sözlerine. “Kiyamam ben senin o igneli yapraklarina, ben seni öyle sevdim,” dedim ve kapidan çiktim. Bir dogu treninde baslayan ‘Yolcu’ hikâyesinin mor menekse ile çam agacinin askina bürünmüs nostaljik hali… Yusuf, yarini bilinmeyen bir hayatin iflah olmayan Yolcu’su. Ona, igneli yapraklari ile âsik olacak meneksesini tanidiktan sonra hayatinin seyri degisir. Yeni hayatinda ise istasyon degistirmek eskisi kadar kolay olmayacaktir. Leyla, bir dogu treninin varacagi istasyona bagladigi umutlarinin, hayalini dahi kuramadigi bir masala dönüsmesine engel olamayan fedakâr mor menekse. Onun fedakârligi ve aski, vazgeçilmesi imkânsiz bir sevdaya dönüsecektir.