Küçük Pierre

O yillarda çift kisilikliydim. Gündüzleri olagan ve siradan, bazen de sikici, geceleri olagandisi ve korkunç. Annemin elleriyle sarip sarmaladigi yatagimin kenarindan geçen ucube de denmez ama kaba saba ve vahsi, küçük, biçimsiz, kambur, çarpik, eski zaman elbiseleri giymis insanlar geçiyordu, sonra onlara Callot’nun gravürlerinde rastladim. Elbette onlari ben yaratmamistim. Simdi Güzel Sanatlar okulunun bulundugu genis alanda gravürlerini sergileyen resim saticisi Bayan Letord’un komsusu bu rastlantiyi söyle açikliyordu: Benim hayal gücüm onunkilere ekleniyor, gece gelen iskencecilerimi igneler, siringalar, küçük süpürgeler ve öteki ev aletleriyle silahlandiriyordu. Onlar agirbasli bir edayla geçmiyorlardi; sigiller kaplamis burunlarinin üstünde yuvarlak gözlüklerle, çok telasli bir sekilde beni görmeden geçip gidiyorlardi. Bir aksam daha lamba yanarken babam yatagima yaklasti ve bana nadir gülen insanlarin zarif gülümseyisiyle bakti. Uyuklamaya baslamistim, elimin içini gidikladi ve bana pek bir sey anlayamadigim bir seyler mirildandi: “Sana bir inek satacagim.“ Inegi göremeyince elbette sordum: Baba bana sattigin inek nerede? Uykuya daldim ve rüyamda babami gördüm. Bu defa avucunun içinde beyazli kizilli, yerinde duramayan, capcanli, nefesinin sicakligini ve ahir kokusunu duyabilecegim kadar canli küçük bir inek tutuyordu. Birçok gece beyazli kizilli küçük inegi gördüm. (Arka Kapak)