Başımın Belası

Zeynep Güneş... Kozasından sıyrılıp bir kelebek olmak için çıktığı yolda, hiç bilmediği bir rüzgâra kapılıp bambaşka diyarlara savrulacağından habersizdi. Yepyeni bir hayata adım atarken tek başına yürüyeceğini zannetse de hesaba katmadığı şey, kelebek etkisiydi çünkü bu hayatta hiçbir rastlantı sebepsiz değildi. Zeynep, çıktığı bu yolda aynı sokaktan geçme ihtimali bile olmayan insanları rengârenk düğümlerle birbirlerine bağlayacak; her geçen gün dostluğu, aile olmayı ve hayal kurmayı öğrenecekti. Bir de aşkı... Başkalarının masalında figüran olmak yerine kendi masalını yaşayacaktı. Bir gün oradan kovulduğunda da masalların her zaman mutlu sonla bitmeyeceğini düşünecekti. Oysaki hâlâ bilmediği bir şey vardı: Masallar mutlu sonla biterdi ama sonsuzluk her şeyin bittiğini sandığımız yerde başlardı. “O gün orada karşılaşmasaydık bile sen yine bana gelecektin ve ben senin mavilerini gördüğüm ilk an yine sana âşık olacaktım... Yetecekti, Zeynep. Tek bir an yetecekti bize çünkü seni sevmek benim kaderim. Ben sana âşık olmak için gelmişim bu hayata.”