Azazil'in Kapısında

Okurların yıllar önce Mavera’dan tanıdığı Recep Seyhan, üçüncü kitabıyla hakiki olanla kurmaca olanın; var olanla hep bir yerlere giden arasındaki elle tutulamayanın paradoksal ilişkilerine imgesel, felsefî, ironik bir dille; anlatıcı ağırlıklı, akışkan anlatımıyla dikkatimizi çekiyor. Modern öykü ile postmodern çizgi arasında kendisine ait bir yerde duran yazar; insanın ezeli arayışını, kendisiyle savaşını, çıkmazlarını, çatışmalarını, çelişkilerini, eşya ile olan ilişkilerini; yaşadığı kentle ve çevresiyle uyum sağlayamayan kişilerin bulundukları yerde kendilerine bir alan açma çabalarını ele alıyor. Uzun cümleleri seven yazar, metinleri ritmik ve kıvrak bir dil işçiliğiyle dokuyarak okuyucuya bir dil şöleni yaşatıyor. Seyhan, ikinci kitabında ilgi gören Kadınge öyküsüyle -Türk hikâyeciliğinde bir ilk olan- ‘belgesel öykü’ denilebilecek bir tarzı denemişti. Seyhan, bu kitapta, kitaba adını veren öyküyle bu tarzı daha ileri bir noktaya taşıyor.