Kadın, içindeki o uzun yolculuğun bir ömür süreceğine inanıyordu. Kalbindeki o sonsuz ışığınaydınlığıyla… Gördüğü sevgi karşısında doyacağını sanarak… Çok fazla bir şey istemiyorduhayattan. Dürüstçe sevilmek, anlaşılmak, var olmak… Erkeğine bir çınar misali yaslanarak…Bilemedi kalbi kırıldığında, gönlü alınmadığında sımsıcak yuvasının o denli soğuk geleceğini.Bekledi, bekledi, bekledi… Tek bir cümle belki! “Her zaman senin yanındayım.” İçten, sıcacık,samimi… O kadar da zor olmamalıydı!Erkeğin sevgisini, doğruluğunu, anlayışını ne denli hissederse o kadar anlamlı yaşayacağınainanarak… Sonra “Olsun!” dedi. Bu kadar biliyor, elinden bu kadarı geliyor. Tüm gücüyle yuvasınasarıldı, sarmaladı bunca ağırlığı hissetmeden. Sonra yoruldu, dağıldı, gücü yetmedi, tükendi…Edebinden sustu…lt;img src="https://s3-eu-west-1.amazonaws.com/dia/kitadagitim/ckeditor_assets/pictures/53/content_1_original_original.jpg" alt="" height="15" width="15" gt;lt;font size="1" color="white"gt;lt;/fontgt;lt;/imggt;