Sen Buralarda Yokken

“Yani,” derdi dedem, o belirgin yüz hatlarina sinmis bilgelikle, “bir köstebek insana kuyuyu gösterdi. Kuyu açildikça içinden çikan beyazaltin bize bir ömürlük ekmegimizi kazandirdi. Sehrimizin dünya çapinda taninmasina sebep oldu. Simdi kiymetinin bilinmedigine bakma, zanaatçi olmak insani hayata baglar. Tüm dertlerini, tasalarini unutursun tasi islerken, kendi söyleyecegini susar, tasa dokursun ahini, tas seni anlar, ruhunun motiflerini islersin tasa, tas seni duyar ama insan insana nankördür, sagir, dilsizdir. Tas vefalidir, tas seni arkandan vurmaz, insan kibirlidir, tas sana canini sunar, insan canina kasteder.” Sevgili Yalnizlik kitabiyla akrabalik iliskilerine ve eski dostluklara özlemini dile getiren Nilüfer Altunkaya, Sen Buralarda Yokken’de de insan iliskilerine egiliyor. Bir mahallenin, bir sokagin yasantisi gözler önüne seriyor. Odunpazari’ndan, Dere Sokagi’ndan sesler tasiyan öykülerinde Altunkaya; bir ölümün gölgesinde aska, dostluga, ayriliga, çikmaz sokaklara sürüklüyor okurunu. Sen Buralarda Yokken’i okurken kaybolmus degerlere, özlem çekilen komsuluk ve dostluk iliskilerine, çaresiz asklarin yakiciligina dokunacaksiniz.