Mehtabı Yalnız Seyreden Kadına Mektup

Romantizm öldü mü? “Belki şu an gecenin karanlığını deliyordur gözlerin/Pencerenin önünde otururken/Elinde bir bardak çay…” Belki de ölmemiştir. “Miş’li geçmiş zamanların/Üçüncü tekil şahıs’ıyım/Gelecek zamanların hikayesi alemimde yaşarım…” derken , belki de okuyucunun duyguları dile geliyor. “Gözlerim gözlerine dalarken/Ve ellerimdeyken karanfil kokulu ellerin/Ben böyle ayrılığı hiç düşünmemiştim…” Kim düşünür ki? “Kelimeler arasında kaybolmaya yüz tuttum/Kime kazındı zihnime,kimin’ o an unuttum/Kelimeler satır satır okunan kelimeler/İlmek ilmek , düğüm düğüm dokunan kelimeler…” kelimeler değil mi satırlar arasındaki aynalarımız? “Bu hikaye bir kadını anlatır/Bir kadın dünyayı./Tanrıdan gayrı kainatta/Bir tek, kadın yaratır./Bu hikaye / Öyle bir kadını anlatır…” Bu kitap ise iflah olmaz romantiklerin duygularını paylaşmaktan başka bir gaye taşımaz kendince…