Giderken Beni Götürüp Kendini Bırakmışsın

Söz ve yazi kültürümüzde azla özü, damlayla ummani, zerreyle küllü anlatan nice örnekler vardir. Divan siirinde beyit, kita, rubai vb formlarin yaninda halk sirinin manileri, dörtlükleri ve tuyuglari gelir. Bir misraya bir kitabi sigdirmak, Mesnevi derinligini ve genisligini Yunus’ça nefes ve deyise dönüstürmek, bir de Necip Fazil, Sunay Akin uzakligindaki ortak paylasim. Ve Mehmet Özkendirci siiri..Mehmet Özkendirci’nin cimrilik dozunda yazilmis, neredeyse birkaç dakikada okuyup bitirdigim siir kitabina çok sasirmistim. Nedeni siirlerin kisaligi ve derinligi degildi.Usta bir karikatür sanatçisinin resimleriyle bu siirler arasinda baglanti kuramayisimdi mesele. Yanilmistim. Sanatçiyi sairi yakindan tanidikça siirleri, karikatürleri, hocaligi ve kisiligiyle bir bütün çikti karsima.Karikatür, siyasi, toplumsal ve güncel olaylari mizahi, ironik ve kinayeli bir biçimde çarpitarak, deforme ederek, yalinlastirarak, özüne inerek anlatmak degimli? Aza indirgeme, soyutlama, ironi..Ve Mehmet Özkendirci siiri.Sanatçinin siirlerinde karikatürle benzesen ironik yönler bulmak mümkün. Fakat sanilanin aksine bu siirler gülümseme eklemez yüzümüze. Tam tersi daha çok hüzünlü düsüncelere yönlendirir bizi.Bu kisa ve çarpici siirlerin zihinlerde uzun ve kalici etkisi olacagina kuskum yok. Fakat günümüzün karmasik ve karisik kültür ortaminda, elmasla kömürün, asille taklidin birbirinden zor seçildigi belirsizliginde Mehmet Özkendirci siiri kesfini ve kasifini bekliyor. Laf ebeligi yapmayan, bir damla bal için bir sepet keçiboynuzu çignetmeyen bir sair var karsimizda. Sairi en güzel siiri anlatir. Bize de zevkle dinlemek düser..Yrd. Doç. Dr. Ilham Enveroglu