Eski Gecenin On İki Kapısı

"Yücel Ulu, unuttuğumuzu sandığımız bir ad,ama çoğu genç şairin, bir şeyler hatırlayacağı bir anıbelki de. Sahaflarda kurcaladığımız Yordam, Soyutdergilerinde koşturduğumuz bir edebiyat neferi.Soluğundaki ter, kitap okuduğumuz kahvemasalarının camlarına yapışmış.Dahası Yücel Ulu, bugün bile okuduğundacanlı kalabilmiş, yüreği titreten şiir yapısınıkoruyan bir canlılığa sahip.Dün gibi anımsıyorum, Aydın'dan İzmir'e SeyfettinÖzdemir'le gelen Özdemir İnce'nin öğrencisi ikişiir meraklısı genci. Ataol Behramoğlu'nun 'YenidenHüzünle' ve 'Kör Bir' şiirlerindeki tekniğe tutulmuştukberaberce. Seyfettin daha ironik yazmaya meraklıydı.Onu erken kaybettik aramızda. İkisi de mimar oldularsonunda. Seyfettin Kadıköy'de, Yücel de Bursa'da..Yücel de sanat dokusu; Bulgaristan Kırcali'sinde doğmuş,babasının çalıştığı Almanya'da büyümüş olmasındanda kaynak alacağını düşündüğümden belki, dahagelişmiş, mimarlıkla birleşik büyümüş göründü hepiçime. Biz Yücel'le İstanbul Beyazıt'ta bir öğrenciyurdunda kaldık uzun seneler. Savaş Emek, NihatBehram, Egemen Berköz, Refik Durbaş vb. çokşair arkadaşımız oldu. Hatta Tuncer Gönen de bizlerlebir aradaydı. Kendimizi Kafka'dankalma değişime uğramış Gregor Samsa adlı bir böcek,Rilke ve Hilmi Yavuz'daki, belki Bahadır Bayrıl'dakibirer hüzün tortusu, derinlik meraklısı sanmamız hepgünlerden sonra başladı. Goethe'de var arada, Dostoyevski de..Bugün elinizdeki kitapta Yücel Ulu'nun kendinianlatmak için 'bir nergis kendini uyuklar' dediği gibieşsiz benzetmelerine uğruyorsak, mürekkebinlacivert olduğuna inanıp, içten içe sallantılı güzelbir evreni kucaklıyorsak, ne mutlu bize.İyi ki tekrar aramıza hoş geldin Yücel Ulu. Hiç degeç kalmamış gibisin.."