Çektim Dünya Çilesini

ÇEKTİM DÜNYA ÇİLESİNİ Kemikle ete büründüm Davut olarak göründüm Kirli işlerden arındım Çektim dünya çilesini I_steyerek ben doğmadım Doğar doğmaz hep ağladım I_nsan postuna büründüm Çektim dünya çilesini Aşamadım yüce dağlar Akıp gitti nice çaylar O mür gibi uzun aylar Böyle gitti vakit zaman Yıllar yılı emektarım Bu dünyada nedir kârım Bülbül, oldum ahu zarım Çektim dünya çilesini DAVUT BÜLBÜL(Bülbül) Şair der ki: Insanoğlu, dört ana unsurun birleşmesinden (ateş, hava, toprak, su) var olmuştur. Hali hazırda evrende var olan insanoğlu, Ana rahminde ete kemiğe bürünmüş görülüp algılanabilen bir suret kazanmıştır. Var olmak insanın kendi isteği ve kontrolü altında değildir. Ancak insanoğlu bir süre sonra yaşayacağı hayata yön verebilecek kudrete sahip olmaktadır. Nasıl yaşamımız için vazgeçilmez ola hava, doğ- duktan sonra ilk nefes alışımızda ciğerlerimizi yakıyor bize acı verip ağlatıyorsa, yaşamın her döneminde acılardan nasibimizi alıyoruz. Bu acılara katlanarak yaşamaya devam ediyoruz. Bizleri ayakta tutan ise yaşama umudu ve yaşama sevinci oluyor.