Bir Kelebeğin İz Düşümü

Rüzgâr sabırsızlanıyor Güzel haberlerin bekçisi... Pencereme vuran her yağmur damlası seni hatırlatıyor İnadına savaşıyorlar beynimin içinden kovduğum adını hatırlatıyorlar bana. Hasrette uzadı iyice, Yağan yağmur kadar ıslattı beni. Yere, göğe ve suya karıştı özlemim. En dibindeyim hasretin. En kuytusundayım köşenin. En köşesindeyim sokağın. Kim düğümledi sokağı böyle? Dönüp dolaşıp yine aynı yeri buluyorum. Kuytular çoğalsa da dar geliyor bana Sığamıyorum bu sokaklara. Sokak lambaları bile kör olmuş, gecenin aydınlığına. Bak yine geldin aklıma, Nasıl da esti rüzgâr adınla. Zindan karası sokaklara sen lazım, adın lazım ki Gökyüzü mavisine boyansın her yer. Sen yeter ki es gel adın bile yeter. Kafamda ağır bir gürültü var Kendi sesimi bile duyamıyorum. Zemheri çöktü iyice içim kadar ıssız sokağa. Kafamda kopan gürültü kalbimi çoktan susturmuştu. İçimi soğutmuştu, Seni unutturmuştu... Gözlerimi açar açmaz gökyüzü ile göz göze geldim. Neredeyim ben demem gerekirken seni sordum Yıldızlara. Sonra düşüp kaldığım yerden doğrulup seni anlattım. Ben anlattıkça çoğaldılar gökyüzünde hepsi seni tanımak istedi. Ben anlattıkça azaldı parlaklığı yıldızların, çünkü en güzel yüz senindi Yürürken ayağım boya kutusuna çarptı. Dökülmeden toparlayabildim. Ama kendimi toparlayacak zamanım olmadı hiç. Aldım elime fırçayı, başladım içimin karasını sokağın zindan karasıyla boyamaya. İki kara yan yana gelince mavi olur mu diye denedim. Ama olmadı, eksik bir renk vardı. Çiğdem'e...