Sürgün yemiş saatler sevgili;Ne akrebin takati var ilerlemeye,Ne de yelkovanın bir arzusu, akrebi takip etmeye…Yakamozlar ay ışığında ölümle pençeleşirken sevgili;Ne denizdir sahile kavuşmaya meyilli,Ne de kumsaldır, denize silkelenmeye gayretli…Can çekiliyor, köprücük kemiğinde takılı durur sevgili;Ne ruhtur, bedenden vazgeçmeye güç yetire,Ne de Azrail’dir, vakti gelene az daha mühlet vere…Ondan mıdır sevgili?Durmuş saatlerde hüzün saklı,Ve her kumsalın bir hikâyesi,Her sekaratın bir terlemesi var…