Amerika'da Bir İyimser 1959-1960

“Şartlı reflekslerim artık diken üstünde, elim en masum nesnelere değmeden önce bir duraksıyor. Sarsıntıdan hem korkuyorum hem bekliyorum, çarpılmazsam düş kırıklığına uğruyorum, artık ihtiyaç duyuyorum, tiryakisi oldum. Kimi zaman bir elsıkışmadan, bir okşayıştan kıvılcımlar çıkıyor. Nesnelerden günlerin temposuna, duygulara, ilişkilere bir elektrik çarpması boşalıyor. Acaba sahici enerji mi, yoksa içimizdeki gerilim alabildiğine kıtlaştı da o yüzden nesnelerden saçılan enerjiye karşı duyarlık mı kazandık?Büyük bireysel ve toplu serüvenlerin kahramanlık çağı kapanmış, Amerikan ruhu bugün gerilim eksikliğinden, amaç yoksunluğundan ötürü kuvvetten düşmüş, –erişilmiş ya da erişilecek– bir refahı gözleyen, atılımdan yoksun bir gündelik rutin halinde. Ama gerilim nesnelerden, ekonomik süreçten, insan iradesinin ötesinde yaşayan üretim hummasından hâlâ fışkırıyor. Nesnelerin dünyası uyanık, uykusuz, kendi içinden kaynaklanan bir tür akılcılık ona canlılık veriyor; oysa insanların dünyası bazen robotların uykulu kımıldanışlarını andırıyor.Bu uyuşmazlığın sırrını, insan enerjisinin hangi noktada nesnelerinkine eklenmesi gerektiğini araştırıyorum, bulamıyorum ve Manhattan’ın elektrikli tozunun iğnelediği parmak uçlarımı ovuşturmakla yetiniyorum. (…)Endüstri dünyasının beyni Manhattan, bedeninden kopuk bir beyin. New York’un hummalı üretim ikliminde, Madison Avenue’nün çelikten camdan, kusursuz gökdelenleri üstünde, sanki hepten soyut bir dünyada bulunduğumuz kuşkusu geziniyor havada. Sakın bir uzay gemisinde olmayalım? Bir kent mi bu, yoksa doğadışı bir organizma mı, boşlukta asılı duran bir bürolar-evreni mi?”