Pinokyo

Bir gün, dogrusunu isterseniz nasil oldugunu ben de pek bilmiyorum, bu odun, ihtiyar Marangoz Antonyo Usta’nin dükkanina geldi. Antonyo’ya Kiraz Usta derlerdi. Yasli marangozun burnu, her zaman olgun bir kiraz gibi kipkirmizi ve piril piril oldugu için, ona bu adi takmislardi.
Antonyo Usta, dükkanin bir kösesindeki odunu görünce gülümsedi, sevindi. Ellerini ovustura ovustura oduna dogru yürüken, endi kendi söyle mirildaniyordu:
Tam zamaninda gördüm; küçük masaya mükemmel bir ayak olur.
Antonyo Usta, hemen yerden baltasini kapti, odunun kapugunu yontacakti. Baltayi basinin üstüne kaldirdi, tam indirecekti ki, incecik bir ses duydu:
Ne olur, hizli vurmayin!
Kiraz Usta’nin eli havada kaldi... Ne kadar sasirdigini anlatamam. Korkulu gözlerle küçük dükkani tarayarak, sesin sahibini aradi. Ama kimseyi göremedi! Tahta siranin altina bakti, kimse yoktu... Kapaklarini açip dolaba bakti, kimse yoktu. Hatta, kapiyi açip sokaga bakindi. Sokakta da kimsecikler yok... O Halde bu ses nerden gelmisti.
(Kitabin Içinden)