Nietzsche ve Din

(Deli) “Tanri nerede?” diye bagirdi. “Size söyleyecegim. Öldürdük onu –siz ve ben. Hepimiz onun katilleriyiz. Ama bunu nasil yaptik? Denizi nasil içebiliriz ki? Bütün ufku silmek için bu süngeri kim tutusturdu ki elimize? Yeryüzünü günesinden ayirirken ne yapiyorduk ki bizler? Nereye gidiyor simdi yeryüzü? Bizler nereye gidiyoruz? Bütün güneslerden uzaga? Sürekli olarak salinip durmuyor muyuz? Geriye, yana, öne, bütün yönlere? Hiç alt ya da üst kaldi mi hâlâ? Sonsuz bir hiçlikte dalalete düsmüyor muyuz? Bos uzayin nefesini hissetmiyor muyuz? Daha da sogumadi mi ki o? Gece sürekli olarak üzerimize kapanmiyor mu? Sabah sabah fenerleri yakmamiz gerekmiyor mu? Tanri’yi gömen mezar kazicilarin gürültüsünden baska bir sey isitiyor muyuz? Tanri’nin çürümesinden baska bir sey kokluyor muyuz? Tanri da çürür. Tanri öldü. Tanri öldü gitti. Ve onu biz öldürdük. Bütün katillerin katilleri olan bizler, nasil avutacagiz kendimizi? Dünyanin simdiye kadar sahip oldugu en kutsal ve en güçlü, biçaklarimizla kana bulandi. Bu kani kim temizleyecek bizden? Kendimizi temizlememiz için hani su? Hangi kutsanma törenini, hangi kutsal oyunlari icat etmeliyiz ki? Bu eylemin büyüklügü bizim için çok büyük degil mi? Buna layik göründügümüz için bizlerin tanrilar olmasi gerekmiyor mu? Bundan daha büyük bir eylem hiç olmadi; bizden sonra her kim dogarsa –bu eylem sayesinde, simdiye kadarki bütün tarihten daha yüce bir tarihin parçasi olacak”.