Kara Düşen Kırk Ateş

Sarikamis... Acinin tarifi yok derler... Kalem ne yazsin?.. Hayatinin baharinda nice yigitler, açmadan solan on binlerce fidan... Ates düstügü yeri yakiyor... Kar nasil da daha çok yakiyor; yasamayan bilemez, yasamayan anlayamaz... Bu aciyi bilen anlar, anlayan bilir... Ne umutlar, ne hayaller, ne sevdalar, ne hasretler dondu Sarikamis’ta... Analar, kardesler, sevdalilar, çocuklar; geride kalan yüzlerce öksüz, yetim, kalakalmis yürekler... Ne ugruna, ne için ve neden?.. Vatan ugruna elbette; Allah adina ve sehâdet ümidinden... Kalem elde, söz dudakta, acilarimiz yürekte dondu... Ve öylece kaldi onlarca yildir... Simdi 40 vefali yürek; donup kalan bu atesi, yillar geçse de hem yakan hem donduran bu felâketi yaziyor, onlari andikça üsüyen parmak uçlariyla... Unutmadik biz sizi ey sanli dedelerimiz! Siz ki, emre itaatsizligi bir an bile aklinizdan geçirmediniz. Bir damla kan akitmadan içtiniz sehâdet serbetini. Cenk edemeden ve o hisleriniz de gögsünüzde donup kalarak... Sarikamis… Sözün bittigi yerlerden... Biz 40'lar Kulübü... Birbirini tanimayan; ama kardesçesine birbirine sarilmis, hiçbir ayrim olmadan yalnizca yüregini ortaya koyan müstesnâ kisiliklerin çikarsiz birlikteligi... Sizler de bu aileden biri olabilir, bu yalan dünyaya hos bir sadâ da siz birakabilirsiniz... Çünkü bâki kalacak olan, ancak sözlerimizdir bu gök kubbede...