Ağaç ve Yolculuk

Agaç olmanin zor yani, nerede büyümüssen bir adim atamadan orada sâbit kalmandir. Hele de gövden kalinlasmis, boyun uzamis, yasli bir agaçsan. Geçmisin hatiralari ile bas basasindir; ne sevdiklerine gidebilirsin, ne de istedigin zaman onlari görebilirsin. Beklemektir agaç olmak, dört bir yana uçan özgür kuslara, ülkeler gezen rüzgâra heveslenmektir. Sabretmektir agaç olmak, her mevsime alismak, her renge boyanmak, geceye gündüze, Günes’e, Ay’a, yildizlara eslik etmektir. Agaç olmak basli basina özlemektir; gölgenizde oturan, dallarinizda konaklayan her yüzü, her sesi içinizde hissetmek, yeniden görmek/duymak hasretidir.Gelin ey göçmen kuslar, dallarimda soluklanin. Siz kumrular yuva yapin yapraklarimin arasinda. Çocuklar nerede kaldiniz, salincak kurun dallarima, neseyle sarkilar söyleyin, çigliklariniz, gülüsleriniz yükselsin bana. Siz âsiklar, canim yansa da adinizi kaziyabilirsiniz gövdeme. Arkama saklanip gelecek günlerin mutlu hayallerini kurabilirsiniz. Topragi kazanlar, tohumu atanlar siz de bir ara verin dinlenin gölgemde. Yaslanin bana. Suyunuzu, ayraninizi serinligimde yudumlayin. Ey dervis, namazini yanimda kil, zikrini benimle çek. Istersen gözlerini kapatip uzan biraz, en güzel rüyalarina ortak et beni. Piknik yapanlar, sizi de merak ettim kaç haftadir. Agustos böcegi, sen de olmasan ne kadar sessiz geçecek gecelerim. Sâyende uyanik kaliyorum da kayan yildizlara, ates böceklerinin nazli uçuslarina sahit oluyorum. Sairler, ressamlar neredesiniz? Yalnizligin siirini yazmak, resmini çizmek istemez misiniz? Yapraklarimi açarken bir baska güzelim, dökerken bir baska.Evet! Yalniz bir agacim bozkirda, dallarim gökyüzüne uzanmis, köklerim ise topragin karanliginda yol bulmus.